Tweede verslagje

Op dit moment ben ik alweer 2,5week in Ghana. Er is al heel veel op me afgekomen. Op maandag 13 oktober hadden Maddy en ik onze eerste werkdag. We hadden rond half 7 afgesproken om te vertekken en al fietsend naar het ziekenhuis kwamen er al veel kindjes voorbij die Salaminga riepen. Dit betekent blanke en veel kindjes roepen dit naar je, het is niet vervelend bedoeld maar het is meer een observatie die ze doen. Op de eerste dag hebben we al veel gezien. We hebben veel dingen gezien die dag waarvan we echt geschrokken waren. Ten eerste hoe vies alles is, het ziekenhuis is sowieso gebouwd op een soort zandbak en er zijn geen ramen dus er komt veel zand naar binnen. Maar op de uitdrijvingskamer zagen we bij de bedden en infuuspalen dat er overal bloedresten (en wie weet wat nog meer) op zaten. De opvangtafel werd als steriel aangezien maar nadat hier een kindje was opgevangen, werd dit met bleek wat schoongemaakt en was het weer 'steriel'. De vrouwen moesten zelf veel spullen meenemen zoals opvang doeken voor het kindje, pads, een stuk plastic (wat dan op het bed werd gelegd als ze getoucheerd moesten worden of als ze gingen bevallen) en plastic zakken. Dit stuk plastic werd tijdens de bevalling ook niet verschoond dus dit werd de hele tijd met een pad 'schoon' gemaakt. Het is teveel om in een keer op te noemen maar het meest opmerkelijke vonden we ook dat de vroedvrouwen tegen ons echt super aardig zijn maar dat er naar de vrouwen toe helemaal niet word gecommuniceerd. Ze vertellen niet wat ze gaan doen of waarom ze het gaan doen en wat er gaat gebeuren. De vrouwen tonen zelf ook geen emoties, ik zie amper dat ze weeen hebben en als iemand een kik geeft dan krijgen ze meteen van de vroedvrouw te horen dat ze stil moeten zijn. Een bevalling is ook geen leuke gebeurtenis hier, niemand wordt gefeliciteerd, de vrouwen zijn alleen als ze gaan bevallen en als de placenta is geboren, dan worden ze wat schoongemaakt en mogen ze weer zelf naar hun bed lopen. Dus kortom een enorme cultuurshock.

De tweede werkdag heb ik mijn eerste bevalling kunnen doen! De vroedvrouwen lieten me mijn ding doen en dat was heel fijn. Het is heel raar om dingen heel anders te doen dan dat ik gewend ben maar toch heb ik op mijn manier geprobeerd te werken en bijvoorbeeld wel te communiceren met de vrouwen. Ook Maddy heeft haar eerste bevalling kunnen doen, natuurlijk wel samen maar dit was heel leuk! De eerste werkdag hoorde we dat we een tweeling in de nacht hadden gemist en nu kregen we te horen dat we een drieling in de nacht hadden gemist! Dus we besloten om sowieso deze week een nachtdienst te proberen. Op de derde werkdag was het super rustig maar van donderdag op vrijdag hebben we een nachtdienst gedaan. Die nacht is er heel veel gebeurt. Toen we binnen kwamen was de gynaecoloog aanwezig, omdat een vrouw HIV positief was en de vroedvrouwen haar geen zorg wilde verlenen. Dit vind ik heel erg maar de gynaecoloog vertelde dat ze dit niet durven en dat ze de verantwoordelijkheid bij hem willen leggen. Deze vrouw heeft haar kindje verloren bij 28weken. Het volgende wat er gebeurde was dat een vrouw lag te bevallen en toen het kindje ter wereld kwam ademde het zelf niet. Eerst werd het kindje met een pipetje een tijdje uigezogen (dit leken voor mij wel minuten, ik wilde dat ze het kindje afnavelde en reanimeerde), uiteindelijk werd het kindje afgenaveld en naar de opvangtafel gebracht. Weer werd het kindje uitgezogen maar hij deed nog niks, ik vond het zo erg om te zien dat ze niks deden en de gynaecoloog stond er een tijdje gewoon bij. Gelukkig nam hij het over en begon met reanimeren, maar hij moest eerst nog uitleggen hoe de vroedvrouw een hartmassage moest uitvoeren, toen nam ik het over. We wilde de zuurstof aansluiten en het kindje uitzuigen maar daar was geen materiaal voor, dus we liepen naar een andere afdeling (via buiten). Aldaar was nog niet al het materiaal er en moest het weer van een andere afdeling gehaald worden, en wij gingen door met de reanimatie. Uiteindelijk hebben we 1,5uur gereanimeerd en het hartslagje was goed maar hij ademde zelf nog niet. We hebben hem heel de nacht geobserveed en na 5uur ademde hij normaal! Maar hij had verder geen spiertonus. We kregen de week erna te horen dat hij op zondag is overleden. Dit vond ik heel heftig om mee te maken, omdat we zo hard voor hem hebben gevochten maar we weten bijna zeker dat hij het met de goede zorgverlening misschien wel had gehaald. Die nacht zijn we nog heel druk geweest met andere bevallingen en casussen maar ik kan niet alles vertellen haha.

Die vrijdag zijn we vertrokken voor een weekendje weg. We gingen met 7 meiden naar het project Hand in Hand. Dit ligt in het stadje Nkoranza, ongeveer 5 uur rijden van Tamale. We vertrokken met de Trotro (dit is een busje die vertrekt pas als hij vol zit) en hadden een mooie route door dorpjes. We kwamen 's avonds aan en we kregen een hele mooie kamer! Met een stromende douche! Zo heerlijk. Hand is hand is een organisatie die verstandelijk gehandicapte kinderen een woonruimte geven. Het is echt heel mooi daar met allemaal huisjes waar ze in wonen met hun familie of begeleidster. Ze hebben allemaal een dagprogramma en op zaterdagochtend zijn we met zijn alle even gaan rondlopen op het terrein. We kwamen al veel kinderen tegen en we hebben een tijdje met ze gespeeld en al met veel kennis gemaakt. Dit was echt heel erg leuk! S'middags zijn we naar Boabeng geweest, dit is een natuurgebied voor apen. Daar hebben we een tijdje rondgelopen en twee soorten apen gezien. Een van deze soorten kwam heel dichtbij en we hebben ze kunnen voeren met bananen! Op zondag hebben we nog wat souvenirs gekocht en zijn we op de terugweg naar Tamale gestopt bij de Kintampo watervallen. Deze waren ook heel erg mooi!

Op maandag en dinsdag hebben Maddy en ik weer een nachtdienst gedraaid. Dit blijft een gekkenhuis maar in de nachtdiensten kunnen we wel het meeste doen en ik voel me dan ook heel nuttig. Graag tot mijn volgende blog!